Verantwoordelijkheid
Bijgewerkt op: 12 nov. 2021
Ik heb het gevoel dat er zoveel is gebeurd in paardenland, de afgelopen weken, tijdens mijn vakantie.
De olympische spelen waren nou niet echt een visitekaartje voor de paardensport.
Ik hoop dat het het begin is van een frisse wind door paardenland.
Voor de paarden.
Maar dan echt vóór de paarden.
Zelf ga ik al een aantal jaar niet meer naar evenementen zoals Jumping Amsterdam, Horse Event en kijk ik zeker geen paardensport op de TV.
Mijn hart krimpt dan ineen.
En ik weet dat de paarden daar niks aan hebben. Hen zielig vinden.
Daarom probeer ik (en dat vind ik soms ook lastig) juist bij mijn eigen visie en missie te blijven en die met hart en ziel uit te dragen. Te blijven leren.
Meer en meer zaadjes planten voor bewustzijn rondom paardenwelzijn. En dat gaat goed!
Maar in mijn hoofd dwalen ook dagelijk vragen als:
" Wie zijn wij om te bepalen wat een paard moet doen? "
" Waarom mogen wij beslissen over het leven van paarden? "
" Hoe kan het dat er nog steeds zulke jonge dieren op wedstrijd moeten presteren? "
Wanneer gaan wij eens onze verantwoordelijkheid nemen?
Echt durven kijken naar je eigen training. Je paard en jezelf recht in de ogen durven kunnen kijken en voelen: klopt dit? Doe ik jou, ons, recht met de dingen die we samen doen?
En ja, dat is soms pijnlijk ongemakkelijk.
Maar ook juist een prachtig nieuw begin!
Moet je je paard dan maar vrij laten en niks meer mee doen? Nee, dat kan niet meer in deze wereld die wij voor paarden hebben gecreëerd.
Maar je kan wel zoeken, en vooral VOELEN, wat voor soort training jullie pas. Waar je paard en jij echt blij van worden.
Dat je de dingen samen doet, omdat jullie het állebei leuk vinden.
Een 'nee' respecteren van je paard, de dingen in samenspraak doen.
Kan je het "omdat ik het wil" eens loslaten?
Ga op onderzoek! Verwonder je! Voel je weer een beginner!
Liefs,
Renske